Ik denk dat het etiket zelden meer toepasselijk gebruikt werd voor een nieuwe band, als nu voor Babelnova. Dat is een twaalfkoppig ensemble dat zijn naam alvast niet gestolen heeft. We kennen allemaal het gegeven “Babel”, de stad waar de mens uit hoogmoed een toren wilde bouwen die tot in de hemel zou reiken. God was daar niet zo blij mee en bestrafte de hoogmoedigen met de spraakverwarring. Ze konden nog wel praten, maar niet meer begrijpen. We kennen hier ook het befaamde schilderij van Pieter Brueghel de Oude, waarop die toren is afgebeeld. Tot hier deze inleiding, maar ik had dat bruggetje nodig om deze band -ik vermoed dat het om mensen uit (de omgeving van) Rome gaat en te oordelen naar de familienamen van de muzikanten, hadden die hun roots zowel in Noord-Afrika als Spanje, Latijns-Amerika als Italië zelf. Kortom, het beeld van Babel is perfect bruikbaar, met dien verstande dat een en ander puur afhangt van de wil van de mensen om elkaar te begrijpen. Nu leert de praktijk ons, dat muzikanten sowieso een streepje voor hebben op dat punt: zij hebben de muziek als bijkomend expressiemiddel en, waar de verschillende afkomsten in andere kringen tot kakofonie zou kunnen leiden, is dat risico in een kring van muzikanten redelijk beperkt.

Dat dit gezelschap heden te dage ontstaat in Italië, zal wel geen toeval zijn: het land van de Laars is al decennia lang een centrum van grote migratiestromen en het zou mij niet verbazen als de muzikanten willen bewijzen dat je perfect in harmonie kunt spelen, en leven, is je maar de juiste melodie speelt en beleeft. Zo komt het dat je op deze heerlijke plaat klanken uit Latijns-Amerikaanse kringen aantreft naast dingen die kennelijk hun oorsprong in (Noord-à Afrika hebben of andere, die door en door Italiaans klinken, die naast een nummer staat, waar de Afrobeat onmiskenbaar sporen in nalaat. Dat levert een heel lekkere cocktail op, die vooral aan “feesten en dansen” doet denken.

Sufi-rock om af te sluiten, rumba net daarvoor, Afrobeat om te openen en raï tussendoor: dat is de muzikale vertaling van de realiteit, die onze multiculturele samenleving is. Qua instrumenten, wordt dat allemaal vorm gegeven door rijke percussie, geïnspireerde blazers, gevarieerde zang, gitaar an bas tot zelfs Andes-fluit. Wie met dergelijke ingrediënten aan de slag gaat, komt gegarandeerd met de smakelijkste muzikale gerechten naar buiten.

Nogmaals: dit is uitdrukkelijk feestmuziek, maar dan niet van de platte soort: hier kan je gewoon niet bij blijven stilstaan, simpelweg omdat het zo geweldig gespeeld is. Ik zie maar één nadeel: een gezelschap van twaalf muzikanten de hort op sturen om te toeren, lijkt mij niet voor alle organisatoren weggelegd en de kans dat we deze geweldige band hier ooit live aan het werk zullen kunnen zien, lijkt me dan ook eerder klein en dat zou ik jammer vinden, want is draai nu al meerdere dagen naeen deze plaat en keer op keer van ik even graag voor “Safi Safi” als voor “Negra Candela” , “Obi Bi” als voor “Linda Cholita”. ’t Is simpel, wat mij betreft: elk van u zou dit minstens eens moeten gaan beluisteren, zonder vooringenomenheid. De muziek spreekt voor zich.

(Dani Heyvaert)